In de zomer van 2023 trokken we er weer maandelijks op uit voor een avondwandeling langs de akkers van Vliervelden, met een groep mee-wandelaars. De laatste wandeling inspireerde wandelaar Hendrik-Jan tot een beeldend verslag, inclusief haiku.
GROENTEZEE
De zon gaat om kwart over acht onder. Daarom maken we wat vaart. We lopen om de akker De Vliervelden. Het land is opgedeeld in zeven stroken. Op elke akkerstrook groeit een ander gewas. De boerin legt het uit.
Ze heeft een schop bij zich en steekt de spade regelmatig in de grond. Dan trekt ze de zeeklei omhoog. 'De schelpjes herken je wel', zegt ze. Ze haalt aarde weg bij de wortels. Een worm speelt verstoppertje. 'Kijk, aan de klaverwortels groeit een bacterie.' Ze wijst naar een klein knolletje. 'Die haalt de stikstof uit de lucht voor de plant en slaat het op in de grond. Voedsel voor de bodem.'
We lopen verder, ontmoeten de bladrandkever en leren van broccoli en witte kool. De boerin trekt wortels uit het land. Dikke oranje penen. De peen die ik krijg, omhelst zichzelf. Ik ruik. De geur van vers uit de grond getrokken wortel. De geur van leven.
De zon verstopt zich achter de rij bomen van de lange polderweg. Je voelt hoe de warmte wegtrekt. We staan bij het veld met rode kool. De kool die elke keer anders kleurt. Elk moment van het seizoen, elk moment van de dag.
De kolen lijken kinderkoppies. Verstopt tussen de hoge schutbladeren. De verdwijnende zon kleurt bij haar afscheid het veld nog intenser. Ik loop een eindje de akker op en draag mijn haiku voor.
de rode kool groeit
hemelsblauw op het land
golft een groentezee
Door Hendrik-Jan de Wit, alias Hendrik-Jan de blogman.
Foto: Boerin Tineke tijdens een van de eerste Akkerwandelingen, bepakt en bezakt met uitjes, aren en literatuur
